Nieświęci święci, czyli „Artyści” Józefa Nowaka

Józef Nowak to artysta, który tak samo jak jego sztuka, pełen jest kontrastów. Stwierdzenie to znajduje potwierdzenie w przebytej przez niego drodze twórczej. Urodził się w 1962 roku w Jordanowie. Studia ukończył w 1991 roku na Wydziale Rzeźby na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Jest członkiem europejskiej organizacji Sculpture Network, Związku Niemieckich Artystów Plastyków Okręgu Bawarskiego oraz Związku Polskich Artystów Plastyków Okręgu Krakowskiego. Obecnie łączy pracę i życie w dwóch miastach: w Pocking (Bawaria) i w Łętowni.

Za swojego mistrza uznaje malarza Jerzego Nowosielskiego. I chociaż pozornie taki wybór rzeźbiarza może dziwić, to w charakterze prac obu artystów odnajdujemy wiele podobieństw. W zdumienie może wprawić również wybór narzędzi, jakiego dokonał w swej pracy Nowak. Całkowicie odrzucił tak typowe dla pracy rzeźbiarza dłuta, które pozostawiały po sobie ślad nie do zaakceptowania przez artystę. Te symboliczne wręcz dla swej profesji narzędzia zastąpił piłą mechaniczną i siekierą. W ten sposób rolę artysty „uczłowiecza”, oddala się od mitu natchnionego wybrańca na rzecz cieśli.

Za główny temat swojej twórczości wybrał człowieka, z całym bagażem doświadczeń i indywidualnością istnienia. Nie wartościuje bytów ludzkich, tak samo pochylając się nad bezdomnymi, jak i artystami. Ogranicza się do pracy w drewnie, tworzy w bardzo indywidualnej formule stylowej. Jego praca to „wyzwalanie formy”, odsłanianie tkwiącego w bryle dzieła poprzez odrzucanie jej zbędnych fragmentów. Nie tylko to nawiązanie do renesansowych mistrzów wskazuje na głęboką znajomość historii rzeźby, którą artysta opowiada na nowo, dodając jej współczesny rys. Tym samym łączy w swojej sztuce tradycyjny warsztat rzeźbiarski ze swoim indywidualnym stylem.

Przedstawiane przez Józefa Nowaka postaci odwzorowane są z zachowaniem całkowitego realizmu. Jednak to nie sylwetce poświęcona jest największa uwaga, a twarzom. Tak samo jak nie estetyczne wrażenie jest przewodnim celem artysty, a raczej próba nawiązania relacji psychicznej pomiędzy rzeźbami a odbiorcami sztuki.

Wernisaż - 24.09.2020 roku, godz. 18.00, Muzeum Spichlerz